“Met de nodige nuchterheid en rationaliteit staat Adrie van der Poel samen met Ruben Van Gucht stil bij de hoge verwachtingen waaraan zoon Mathieu van der Poel als topfavoriet in het Belgische wielrennen moet voldoen.”

“Hij had een fantastisch seizoen gereden. Hij was toen een broekie van 16-17 jaar en dan moet je naar het WK en je wordt door de Belgische media tot topfavoriet gebombardeerd… Ik denk dat hij er nu wel iets anders mee omgaat en ook nu kan inzien dat de druk altijd alleen maar bij hem gelegd wordt. Daar heeft hij wel mee leren omgaan… Dat was voor hem iets nieuws. (...) Na het seizoen dat hij gereden had, dan mag je eigenlijk niet meer verliezen terwijl het eigenlijk gewoon een wedstrijd is.”

“Wat me ook mateloos stoort en nog steeds stoort, is wanneer je heelt seizoen alles wint en je wordt geen wereldkampioen, dat je dan een halve mislukking bent. (...) Uiteindelijk wordt dan wel heel snel vergeten datgene wat je allemaal goed gedaan hebt.”

“Het zijn vaak nevendingen waar ik me verschrikkelijk aan stoor. Niet zozeer aan winnen of verliezen, maar gewoon dat wat erbij komt. Domme vragen… Ik denk ook dat de grote klasse van een journalist is om bepaalde mensen eens een keer niets te vragen. Dat vind ik dan klasse van een journalist, van: wacht even, we gaan ‘m even met rust laten. Dat is respect voor ieders z’n vak, voor ieders z’n beroep, met uiteindelijk een veel groter resultaat. (...) Je komt daar om iets meer te brengen naar de massa die zit te kijken, maar als je daar een vader hebt waar geen zinnig woord uit komt... Daar heb je ook niks aan en dan schets je ook een heel verkeerd beeld van de entourage.”