RCA werd in 1977 opgericht door Roger Ramaekers, al heettehet toen nog Graffiti. Tom Van den Bergh liep op dat moment nog niet rond op deze wereld — laat staan in de marketingwereld. In 2010 kruisten hun paden, nadat Tom eerst tien jaar aan de adverteerderskant werkte en zijn hart verloor aan het bouwen van sterke merken. Hij stapte aan boord als strategisch directeur bij het toen al stevige RCA.

Negen jaar later besloten de toenmalige eigenaars omsleutelmedewerkers te laten participeren in het kapitaal. Zo wilden ze hun verankering en de continuïteit van het bedrijf verder verzekeren. Het werd de tweede Management Buy-Out in de geschiedenis van RCA. De missie was duidelijk: hoe maken we van RCA een bedrijf dat nog heel lang kan blijven bestaan? Op datzelfde moment nam Tom de rol van CEO op zich om deze visie verder vorm te geven — net vóór de wereld werd geconfronteerd met COVID. Wat hem vooral is bijgebleven, is de impact van die crisis op de bedrijfscultuur, die net zo bepalend was voor de langetermijnambitie.

Ondanks de volatiliteit van die periode verloor Tom hetgrotere plaatje niet uit het oog. Onder zijn leiding werd RCA verder geprofessionaliseerd, met de steun van een externe Raad van Bestuur. Eén van die bestuurders was Jo Mellemans, CEO van Glowi (bekend van o.a. Het Poetsbureau). Toen Tom zijn visie deelde om RCA te transformeren van een klassiek bureau naar een collectief van expertcenters, nam hun goede relatie een onverwachte wending. Jo moest zijn bestuursmandaat neerleggen wegens een belangenconflict: Glowi koesterde zelf plannen in de marketingwereld.

Niet veel later kwam ook het bureau HeadOffice op de markt. De puzzel viel in elkaar: Glowi verwierf beide bedrijven en gaf zo mee vorm aan de visie van Tom. Daarmee ontstond de basis voor een nieuwe groep met 150 medewerkers en de start van een ambitieus buy-and-build traject. De sleutelmedewerkers — onder wie Tom — stapten opnieuw mee in als aandeelhouder. Kort na de opname van deze aflevering volgde de lancering van de nieuwe naam: Cartel Agency.

Johan De Baets groeide op in een echte horecafamilie, waar verschillende familieleden hun eigen zaak runden. Na zijn studies ging hij eerst een jaar elders ervaring opdoen, om vervolgens mee in te stappen in Du Progres – het restaurant van zijn ouders, en daarvoor zijn grootouders – een vaste waarde op de Korenmarkt in Gent.

Tien jaar later nam Johan als derde generatie het roer over.Zijn zus had geen interesse om de zaak verder te zetten, dus kwam Johan in overleg met zijn ouders tot een faire overnameprijs. Die eerlijke regeling zorgde voor familiale rust – iets waar hij vandaag nog steeds met voldoening op terugblikt.

In de 24 jaar dat Johan eigenaar was, bouwde hij verder op de fundamenten van zijn familie. Continuïteit stond voorop: op een menselijke manier leidinggeven, zorg dragen voor klanten, en geen zucht naar eindeloze groei. Geen tweede of derde restaurant, maar verfijnen wat hij al had – met oog voor de lange termijn.

Gaandeweg groeide het besef dat er geen vierde generatie klaarstond. Tegelijk koos Johan bewust voor zijn gezin. Na vijftien jaar samenwerking vroeg hij zijn rechterhand om in te stappen als mede-eigenaar via een minderheidsparticipatie. Johan wilde niet, zoals zovelen, eindigen met een sluiting bij pensioen.

In 2024 – vijf jaar na de eerste aandelenoverdracht – droeg Johan de zaak volledig over aan zijn rechterhand. Daarmee verzekerde hij de toekomst van Du Progres, dat als onafhankelijke horecazaak blijft bestaan op een plein dat steeds meer in handen komt van grote ketens.

Fabio Romagnoli groeide op in een gezin met een migratieachtergrond en kende armoede van dichtbij. Al op jonge leeftijd besefte hij de waarde van hard werken. In plaats van zich neer te leggen bij de situatie, besloot hij zijn eigen pad te creëren en financieel onafhankelijk te worden. Hij ontdekte al snel dat hij misschien niet de handigste was, maar wél ondernemend. Met vallen en opstaan lanceerde hij verschillende projecten en zocht hij actief advies bij ervaren ondernemers. Zijn motto werd: Elke euro is een kans.

Met Innocoder zette Fabio zijn eerste stappen in deIT-sector en bouwde hij zijn bedrijf op van zelfstandige naar volwaardig ondernemer. Elke verdiende euro werd opnieuw geïnvesteerd. Samen met zijn beste vriend en twee investeerders bundelde hij de lessen die hij onderweg had geleerd. Dit werd in 2016 de basis voor Tunity. Op dat moment overwoog Fabio om een bestaand bedrijf over te nemen, maar uiteindelijk koos hij ervoor om vanaf nul te beginnen. Zijn investeerder waarschuwde hem: A start-up is a fuck-up. Precies daarom wilde Fabio vanaf dag één de juiste mensen aan boord hebben.

De start van Tunity, met vennoten en investeerders, bleek een waardevolle leerschool. Vanaf het begin werd hij uitgedaagd om het bedrijf te professionaliseren, terwijl het nog in de opstartfase zat. Maar de groei ging niet zonder hindernissen. Enkele maanden voor de Covid-pandemie werd een van de investeerders uitgekocht, wat een onzekere periode inluidde. Midden in de pandemie stapte ook zijn vennoot uit. Toch bleef Fabio vastberaden vechten voor zijn onderneming.

Zijn filosofie en diepere inzicht in waardecreatie vanuit een M&A-perspectief brachten Tunity op een atypisch pad. Vandaag deelt het team in de winst van het bedrijf, en Fabio participeert in de bedrijven van zijn klanten - mits een succesvolle samenwerking in het eerste jaar en wederzijdse interesse.