Persian/Fa :

[ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

دست‌هایم را، زجه‌زنان،

به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

طنابی نامرئی را

گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

همه‌چیز تار است.

همه‌چیز سنگین.

اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

و ریه‌هایم،

با خس‌خسی زخمی،

ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

دیدگانم...

نمی‌بینند.

نمی‌خواهند.

و باز هم...

کلافه‌ام. " ]

English :

[ " I am alone,

Surrounded by silent, lifeless bodies.

Sometimes, the sun rises from the west,

And my moon never sets.

I cry out,

Raising my hands to a sky bruised and silent.

I tie a knot—

around an invisible rope,

hoping it might pull me

from the muddy swamp within.

My breaths—long, weary,

perhaps even the final ones.

Everything is blurred.

Everything is heavy.

The room, lost in a thick fog,

and my lungs,

play a song of exhaustion

with every wheezing note.

My eyes…

no longer see.

No longer want to.

And once again…

I am restless. " ]

----------------------------

Text Persian :

چقدر؟

چقدر دوستت دارم

در این زندان در این هوای لعنتی و روز های تعطیل زندگیم تنها کار و زندگیم شده فکر کردن به تو

در این زندان بدون نور من به امید دیدن چشمانت زنده ام

من هر روز دور تر از تو و تو هر روز کجایی؟

و آیا روزی خواهی فهمید؟

نمیدانم

در این زندان به بزرگی یک جهان و با یک خطای انسانی که منجر به متولد شدن می شود چگونه می‌توان بدون امید به زیستن ادامه داد؟

آیا تغییر از نامیدی به امید آنچنان سخت است که امید به نامیدی را ترجیح می‌دهیم؟

شاید همین آخرین جرعه از امید لازمه ادامه زندگی مان باشد

و امید

من امیدوارم

Text English :

How much?

How much do I love you?

In this prison, in this damned air, and through the endless holidays of my life—

thinking of you has become my only job, my only life.

In this lightless prison, I survive just to one day see your eyes.

Each day, I drift farther from you… and you? Where are you now?

Will you ever know?

I don’t know.

In this prison—vast as a universe—

born of a human mistake we call birth,

how can one go on living without hope?

Is the shift from despair to hope truly so difficult

that we begin to prefer hope for despair instead?

Maybe this very last drop of hope

is what keeps us going.

And hope...

I still have it.

---------------------------

My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya