Persian/Fa :

[ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

دست‌هایم را، زجه‌زنان،

به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

طنابی نامرئی را

گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

همه‌چیز تار است.

همه‌چیز سنگین.

اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

و ریه‌هایم،

با خس‌خسی زخمی،

ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

دیدگانم...

نمی‌بینند.

نمی‌خواهند.

و باز هم...

کلافه‌ام. " ]

English :

[ " I am alone,

Surrounded by silent, lifeless bodies.

Sometimes, the sun rises from the west,

And my moon never sets.

I cry out,

Raising my hands to a sky bruised and silent.

I tie a knot—

around an invisible rope,

hoping it might pull me

from the muddy swamp within.

My breaths—long, weary,

perhaps even the final ones.

Everything is blurred.

Everything is heavy.

The room, lost in a thick fog,

and my lungs,

play a song of exhaustion

with every wheezing note.

My eyes…

no longer see.

No longer want to.

And once again…

I am restless. " ]

----------------------------

Text Persian :

شروع هر خط ام با نام زن است

زن ، همان کسی است که در عین تحمل سنگین ترین درد ها باز با تو چون مادری صبور سخن می گوید

سخن تو را با جان دل می‌شنود و قید آرامش خودش را می‌زند

و چه تنهایی ها که پریودی آن را تحمیل زنان میکند

چقدر ما گذشته ایم از زمانهایی که باید در کنارشان می بودیم

ندیده ایم ، شاید نخواستیم ببینیم

زن است که در بزنگاه های تاریخی ، در بدترین شرایط روحی و جسمی ، به کمکمان می آید

زن است که با تیمار کردن روحمان ، دوباره ما را از کنج سرد تنهایی هایمان بیرون می‌کشد

و دلیلی می‌دهد برای ادامه دادن این زندگی تلخ

چون تو یک زن هستی

Text English :

Every line I write begins with the name of a woman.

A woman — the one who, even while enduring the heaviest of pains,

still speaks to you with the patience of a mother.

She listens to your words with all her heart,

sacrificing her own peace for yours.

And oh, the loneliness forced upon women by the cruelty of periods…

How often we’ve failed to be there when they needed us most.

We didn’t see it — or perhaps we chose not to.

It is a woman who, in the darkest moments of history,

in the worst states of body and soul,

still comes to our aid.

It is a woman who, by healing our wounded spirits,

pulls us back from the cold corners of solitude,

and gives us a reason to go on in this bitter life.

Because you are a woman.

---------------------------

My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya