"Kalmak için çırpınsan bile burası gitmen gereken ilk yer" diye bir söz var, içime oturdu. Ben de ilk şehrim ve ilk evimle vedalaşırken, yine gereğinden fazla şey anlatarak dövüştüğüm ejderhalardan da peşinden koştuğum beyaz tavşanlardan da bahsediyorum.

Artık haritalarda "Burada ejderhalar yaşar" yazmıyor ama burada hala ejderhalar yaşıyor. Bilinmeyen ve tehlikeli olanın cazibesi üzerine lak lak ederken Kurtlar Vadisi referansları da içeren bir bölüm. (bahtsız bölümüm iki kere sildirildi bu sefer vahiy inse dinlemem)

Aile evi ve İstanbulla vedalaşıp Mardin'de 1+1 hayatına geçtim. Peki hep hayalini kurduğumuz kendimize ait o ev özgürlük mü demek sorumluluk mu?

Umduğumuzu asla bulamadığımız şeyler köşemizde bu bölüm 2020 ve Erasmus var. Arkadaşım, bu dönemde Avrupa ülkelerinde atlattığı badireleri anlatıyor. Ve evet, ben bir zamanlar öğretmenlik yapıyordum.

Anne ben ev genci miyim? Türkiye'de çalışmayan ve okumayan bir jenerasyon var ve buna "Ev genci" demişler. İşsizlik ve aşksızlık konuşurken, direksiyonu yirmili yaşlar bocalamasından kırıp "bizim jenerasyonun Allah belasını verdi galiba" sonucuna vardığımız bir bölüm. Bireysel olan toplumsaldır.

İkinci sezonu tam da kaldığımız yerden açıp, gittikten sonra neye tutunacağız sorusuna birlikte yanıt arıyoruz. Kumarı bilmem ama iş ve aşkta kaybedince kendimize tutunmaya karar verdik. Tabii bir de şey var, instagrama karşı geçmeyen öfkem ve dünya yanarken hayatımıza devam etmemiz... Bölümün devamı haftaya gelecek

"Mutlu olmadığın yerden kaçıp git ve bunun için de güçlü ol" Yollara düşmeye hazırlanırken gidebilmenin her zaman yollarla alakalı olmadığını keşfettim. Bazen bir odayı terk etmek de cesaret gerektirir. İşlerden, sevgililerden ve arkadaşlardan da gidilir.