『Bored』のカバーアート

Bored

Bored

著者： Arman Ariya
無料で聴く

このコンテンツについて

 Yes... A soul tangled in restlessness. Tired, heartbroken—yet still holding on to hope. Eyes drenched in endless tears. Lips sealed, wounded and bleeding. A voice, nearly breathless. Drowning each day in its own silent dreams. Writing, if even a flicker of life remains. And slowly... quietly... fading away.Arman Ariya アート
エピソード
  • { Bored } Arman Ariya ( S1 E8 )

    { Bored } Arman Ariya ( S1 E8 )
    2025/05/29

    Persian/Fa :

    [ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

    آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

    و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

    دست‌هایم را، زجه‌زنان،

    به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

    طنابی نامرئی را

    گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

    شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

    نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

    همه‌چیز تار است.

    همه‌چیز سنگین.

    اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

    و ریه‌هایم،

    با خس‌خسی زخمی،

    ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

    دیدگانم...

    نمی‌بینند.

    نمی‌خواهند.

    و باز هم...

    کلافه‌ام. " ]


    English :

    [ " I am alone,

    Surrounded by silent, lifeless bodies.

    Sometimes, the sun rises from the west,

    And my moon never sets.

    I cry out,

    Raising my hands to a sky bruised and silent.

    I tie a knot—

    around an invisible rope,

    hoping it might pull me

    from the muddy swamp within.

    My breaths—long, weary,

    perhaps even the final ones.

    Everything is blurred.

    Everything is heavy.

    The room, lost in a thick fog,

    and my lungs,

    play a song of exhaustion

    with every wheezing note.

    My eyes…

    no longer see.

    No longer want to.

    And once again…

    I am restless. " ]


    ----------------------------


    Text Persian :


    شروع هر خط ام با نام زن است

    زن ، همان کسی است که در عین تحمل سنگین ترین درد ها باز با تو چون مادری صبور سخن می گوید

    سخن تو را با جان دل می‌شنود و قید آرامش خودش را می‌زند

    و چه تنهایی ها که پریودی آن را تحمیل زنان میکند

    چقدر ما گذشته ایم از زمانهایی که باید در کنارشان می بودیم

    ندیده ایم ، شاید نخواستیم ببینیم

    زن است که در بزنگاه های تاریخی ، در بدترین شرایط روحی و جسمی ، به کمکمان می آید

    زن است که با تیمار کردن روحمان ، دوباره ما را از کنج سرد تنهایی هایمان بیرون می‌کشد

    و دلیلی می‌دهد برای ادامه دادن این زندگی تلخ

    چون تو یک زن هستی


    Text English :


    Every line I write begins with the name of a woman.

    A woman — the one who, even while enduring the heaviest of pains,

    still speaks to you with the patience of a mother.

    She listens to your words with all her heart,

    sacrificing her own peace for yours.


    And oh, the loneliness forced upon women by the cruelty of periods…

    How often we’ve failed to be there when they needed us most.

    We didn’t see it — or perhaps we chose not to.


    It is a woman who, in the darkest moments of history,

    in the worst states of body and soul,

    still comes to our aid.

    It is a woman who, by healing our wounded spirits,

    pulls us back from the cold corners of solitude,

    and gives us a reason to go on in this bitter life.


    Because you are a woman.


    ---------------------------


    My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya
    続きを読む 一部表示
    2 分
  • { Bored } Arman Ariya ( S1 E7 )

    { Bored } Arman Ariya ( S1 E7 )
    2025/05/27

    Persian/Fa :

    [ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.

    آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،

    و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.

    دست‌هایم را، زجه‌زنان،

    به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.

    طنابی نامرئی را

    گره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،

    شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.

    نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.

    همه‌چیز تار است.

    همه‌چیز سنگین.

    اتاق، در مهی غلیظ گم شده،

    و ریه‌هایم،

    با خس‌خسی زخمی،

    ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.

    دیدگانم...

    نمی‌بینند.

    نمی‌خواهند.

    و باز هم...

    کلافه‌ام. " ]


    English :

    [ " I am alone,

    Surrounded by silent, lifeless bodies.

    Sometimes, the sun rises from the west,

    And my moon never sets.

    I cry out,

    Raising my hands to a sky bruised and silent.

    I tie a knot—

    around an invisible rope,

    hoping it might pull me

    from the muddy swamp within.

    My breaths—long, weary,

    perhaps even the final ones.

    Everything is blurred.

    Everything is heavy.

    The room, lost in a thick fog,

    and my lungs,

    play a song of exhaustion

    with every wheezing note.

    My eyes…

    no longer see.

    No longer want to.

    And once again…

    I am restless. " ]


    ----------------------------


    Text Persian :


    چقدر؟

    چقدر دوستت دارم

    در این زندان در این هوای لعنتی و روز های تعطیل زندگیم تنها کار و زندگیم شده فکر کردن به تو


    در این زندان بدون نور من به امید دیدن چشمانت زنده ام

    من هر روز دور تر از تو و تو هر روز کجایی؟

    و آیا روزی خواهی فهمید؟

    نمیدانم


    در این زندان به بزرگی یک جهان و با یک خطای انسانی که منجر به متولد شدن می شود چگونه می‌توان بدون امید به زیستن ادامه داد؟

    آیا تغییر از نامیدی به امید آنچنان سخت است که امید به نامیدی را ترجیح می‌دهیم؟

    شاید همین آخرین جرعه از امید لازمه ادامه زندگی مان باشد

    و امید

    من امیدوارم


    Text English :


    How much?

    How much do I love you?

    In this prison, in this damned air, and through the endless holidays of my life—

    thinking of you has become my only job, my only life.


    In this lightless prison, I survive just to one day see your eyes.

    Each day, I drift farther from you… and you? Where are you now?

    Will you ever know?

    I don’t know.


    In this prison—vast as a universe—

    born of a human mistake we call birth,

    how can one go on living without hope?


    Is the shift from despair to hope truly so difficult

    that we begin to prefer hope for despair instead?

    Maybe this very last drop of hope

    is what keeps us going.


    And hope...

    I still have it.


    ---------------------------


    My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya
    続きを読む 一部表示
    2 分
  • { Bored } Arman Ariya ( S1 E6 )

    { Bored } Arman Ariya ( S1 E6 )
    2025/05/22
    Persian/Fa : [ " منم، تنها در میان تن‌هایی بی‌صدا.آفتاب، گاهی از غرب می‌دمد،و مهتابم، انگار هرگز قصد غروب ندارد.دست‌هایم را، زجه‌زنان،به آسمانی کبود و بی‌پاسخ می‌کوبم.طنابی نامرئی راگره می‌زنم دور امیدی کمرنگ،شاید نجاتی باشد از مرداب گل‌گرفته‌ی درونم.نفس‌هایم—کش‌دار، خسته، شاید هم واپسین.همه‌چیز تار است.همه‌چیز سنگین.اتاق، در مهی غلیظ گم شده،و ریه‌هایم،با خس‌خسی زخمی،ترانه‌ای از خستگی می‌نوازند.دیدگانم...نمی‌بینند.نمی‌خواهند.و باز هم...کلافه‌ام. " ]English : [ " I am alone,Surrounded by silent, lifeless bodies.Sometimes, the sun rises from the west,And my moon never sets.I cry out,Raising my hands to a sky bruised and silent.I tie a knot—around an invisible rope,hoping it might pull mefrom the muddy swamp within.My breaths—long, weary,perhaps even the final ones.Everything is blurred.Everything is heavy.The room, lost in a thick fog,and my lungs,play a song of exhaustionwith every wheezing note.My eyes…no longer see.No longer want to.And once again…I am restless. " ]----------------------------Text Persian : در پرده نهان است تمام آن حرفهایی که میخواستم به تو بگویممن هنوزم تمام آن عواطف را در قلب شکسته ام نگه داشته امبد شدن تو ، او ، شما و ایشان هیچکدام من را بد نکردگویی از ریشه آن درخت ممنوعه ام که نتوانم بد شومدر اوج تنهایی هایم هنوز هم به تک تک حرفهای تو فکر میکنمآنها را گوشه ذهن در حال تنزّل خود نه ، در همان دفتری که سفید نگه داشته بودم تا باهم سیه کنیم تمام آینده ای که برای خود چیده بودمناحق نگویم ، خودت با مشکی میانه خوبی نداشتی اما خودکارش ، تو همیشه لباس سیاه تنت بودتو عادت به بازی با رنگها در سفیدی داشتی گویی بوم زندگی است که تو چون نقاشی ماهر ، طرح های مختلف بر آن رسم میکنی اما بازهم لباس مشکی را ترجیح می‌دهی حال که اینجایی ، بگذار بی پرده سخن بگویممن عادت به پنهان کردن این حرفها در پرده دارمشاید چون شاید این شاید بی جواب بماندهمان شایدی که زنده اش زیباتر بوداما این شاید را نمی‌دانم ، شاید مدتهاست که جان از کف داده استقرار بود آن اتاق لامصب قبر ش باشد اما حال تخت اش تابوت اش شدهبیا باهم این دفتر را که هر صفحه اش را یک رنگ کرده ایباهم ، ببندیمحال زندگی من هم رنگ خط چشمان توستهم رنگ ، همان رنگ چشمان اوسترنگ چشمان اوText English : Behind the curtain lies every word I ever wanted to say to you.I still hold all those emotions within my broken heart.Your cruelty — or theirs — never turned me cruel.It's as if I’m rooted in the forbidden tree itself — incapable of becoming bad.Even in the peak of my loneliness, I think of every word you once said.Not in the fading corners of my mind, no — but in that notebook, I kept blank,The one I saved so we could paint our future on it, together.To be fair, you never liked black.But the pen you always used was black.You loved playing with colours on white —As if life was a canvas, and you, a gifted painter, sketching different dreams upon it.Yet still, you preferred to wear black.Now that you're here, let me speak without veils.I’ve always hidden these words behind curtains —Perhaps because "perhaps" sounds more beautiful when left unanswered.That “perhaps” lived more fully when it was still alive.But this one… I’m not sure.Perhaps it’s long since perished.That damn room was supposed to be its grave —But now its bed has become its coffin.Come, let’s close this notebook —The one you colored page by page.Let’s close it… together.Now my life carries the shade of your eyeliner,The shade of his eyes,The shade of his eyes.---------------------------My Social Media Account's : https://redl.ink/armanariya
    続きを読む 一部表示
    3 分

Boredに寄せられたリスナーの声

カスタマーレビュー：以下のタブを選択することで、他のサイトのレビューをご覧になれます。

Audible.co.jp

Amazon.co.jp
レビューはまだありません。